Als toegepast psycholoog was ik er al mee bekend. Mensen die vanwege een bepaalde aandoening een medicijn voorgeschreven krijgen, maar dat medicijn niet nemen. Het is een van die volstrekt onlogische dingen waarvan de buitenwereld denkt dat ze niet kunnen bestaan. Maar in de wereld van de psychologie bestaan ze: de zelfondergraving en de zelfvernietiging. Waarom neem je je pillen niet? Op die vraag krijg je geen antwoord. Maar vast staat dit: de pillen worden niet genomen. En degene aan wie ze zijn voorgeschreven gaat ten onder. In het recht kom je het ook tegen.

De aanslag

Op een gegeven moment komt meneer X bij me langs. Ik ken hem. Hij heeft een zwaar leven. Allemaal gedoe met kinderen, echtscheiding, huurproblemen, et cetera. En nu heeft hij een brief van de Belastingdienst bij zich. Het is een streng verwoorde brief en hij maakt zich zorgen. “Straks pakken ze alles van me af!”

Er is echter vrij weinig aan de hand. De Belastingdienst gaat uit van iets dat gemakkelijk te pareren is. Dus ik zeg tegen meneer X: “Als u nou even in uw administratie dit en dat opzoekt, en daar kopieën van verstuurt, dan is dit misverstand gemakkelijk recht gezet.”

Meneer X gaat opgelucht bij me weg.

Terug

Een paar maanden later belt hij me weer. Grote paniek. Hij heeft een brief van de Belastingdienst ontvangen. Die schrijft dat ze niks hebben gehoord en nu dus echt de aanslag gaan opleggen. Tenzij meneer X binnen een bepaalde periode alsnog kan aantonen dat dit en dat. Hetgeen mij in eerste instantie dus eenvoudig te pareren leek. Hetgeen ik meneer X ook zeg. Ik zeg: “O, u hebt een herkansing gekregen. Dus zoek dit en dat nu even op in uw administratie, want dan is het allemaal opgehelderd.” Voor de zekerheid zegt ik tegen hem dat hij me twee dagen voor het einde van de door de Belastingdienst gestelde termijn even moet bellen. En dat hij even een soort van wekker moet zetten, zodat hij niet vergeet het in te sturen. Ik sluit af met: “U kunt mij altijd bellen hoor!”

Weer niet!

Ik zie de datum naderen voor welke hij zijn administratieve zaken moest indienen bij de Belastingdienst. Maar ik hoor niks. Ik bel, maar krijg geen gehoor. Ik wil weten of hij het heeft gedaan. Zijn de stukken ingediend? Hij betaalt me niet en is formeel geen cliënt van me, maar ik voel me betrokken. Ik vrees dat hij het weer heeft laten liggen. Waarom? Het was zo eenvoudig. Even die stukken naar de Belastingdienst versturen. Waarom doet u het niet?

Straks

Straks  belt hij me weer. Dat weet ik zeker. Dan heeft hij een besluit van de Belastingdienst. En dat is waarschijnlijk streng. U hebt dit en dat niet gedaan en daarom slaan wij u aan voor dit en dat bedrag. Dat gaat zeker voor stress zorgen bij meneer X. En dan belt hij mij weer. “Kunt u er iets aan doen meneer Brakenhoff? Want voor ons is dit heel veel geld. En ik lig er echt wakker van!”

Maar waarom hebt u die stukken dan niet naar de Belastingdienst verzonden?

Op die vraag krijg ik dan geen antwoord. En dat op zich is een interessant gegeven. Hetgeen mij doet denken aan die mensen die hun voorgeschreven medicijnen niet nemen. Waarom neemt u die niet? Op die vraag krijg je geen antwoord. Dat antwoord ligt diep in de psyche verscholen.

Vragen en advies

Hebt u vragen over het recht? Neem dan contact met ons op:

Contact

Wij overleggen graag met u, praten graag over de ins and outs van uw situatie en geven u graag advies. Voor een kennismaking of eerste gesprek brengen wij geen kosten in rekening.

Willem Brakenhoff