Sommigen zullen het een ‘controleneurose’ noemen, maar laatst mocht ik weer meemaken dat het ‘check check dubbel check’ zo af en toe toch zijn vruchten afwerpt. Ik had een beroepschrift en een verzoek om voorlopige voorziening ingediend bij de bestuursrechter. Binnen twee dagen had ik via de post de nota voor het griffierecht voor het beroep ontvangen. En zoals te doen gebruikelijk direct betaald. De andere nota liet iets langer op zich wachten. Maar ja, die zal op een gegeven moment ook wel komen, dacht ik…

Niet ontvangen

Na een paar dagen werd ik toch onrustig. De betalingstermijn voor het griffierecht voor voorlopige voorzieningen is twee weken (art. 8:82, lid 3 Awb). En soms zelfs korter. Waarom heb ik die nota nog niet ontvangen? Er is al een week voorbij sinds de indiening van het verzoek. En die nota voor het beroep heb ik allang ontvangen.
Ik besluit te bellen met het Dienstencentrum Rechtspraak te Utrecht. Zij verzenden nota’s voor griffierechten voor de Rechtspraak. Ik vertel ze dat ik een nota verwacht in een zaak en geef ze het zaaknummer door. En inderdaad, vorige week was een nota griffierecht voor het verzoek voorlopige voorziening naar mij gestuurd. Aangetekend! De dame aan de telefoon is zo aardig om mij een afschrift te mailen. Ik blijk nog een paar dagen over te hebben voor de betaling.

Aangetekend, maar niet getekend

Ik wil er het mijne van weten, en besluit naar het Post.nl-punt om de hoek te gaan. Ligt daar toevallig een brief van het Dienstencentrum Rechtspraak op mij te wachten? De caissière (het is een supermarktje) zoekt wat en roept ‘ja, gevonden!’ Het is een brief waarop in grote letters ‘AANGETEKEND’ staat. Ik ben verbijsterd. Ik heb nooit enig bericht van de postbezorger ontvangen dat er aangetekende post op mij lag te wachten bij het Post.nl-punt. En het is puur op basis van mijn ‘controleneurose’ dat ik zelf ben gaan bellen met het Dienstencentrum en zo net op tijd het griffierecht heb overgemaakt. (Jaja, ik weet het, ik zal toch eens aan een rekening-courant moeten bij de Rechtspraak. Het was diezelfde ‘controleneurose’ die me daar altijd van heeft weerhouden…)

Bezorgd

Intussen maak ik me zorgen. Het gaat steeds vaker mis bij de postbezorging in Nederland. Het is bepaald niet de eerste keer dat post zoek raakt of veel te laat aankomt. Hoewel ik dat met aangetekende post nog niet eerder had meegemaakt. Kan ik er nog wel vanuit gaan dat brieven die ik aangetekend verstuur op tijd aankomen bij de Rechtspraak? Of bij de overheid?

De rechtspraak is iets toeschietelijker geworden bij termijnverzuim. Maar toch, daar laat ik het liever niet op aankomen. Ik wil zekerheid over de bezorging en ontvangst van mijn poststukken. Zeker in dit werk waar termijnen ‘heilig’ zijn.

Digitaal

Gelukkig is de Rechtspraak steeds beter per e-mail te bereiken. Maar dat geldt bepaald niet voor alle instanties. Als je bij bijvoorbeeld de gemeente Amsterdam een zienswijze tegen een besluit wilt indienen, dien je dat naar een postadres te doen. In de publicaties van ontwerpbesluiten staat dat je de zienswijze ook mondeling kunt indienen. Daarvoor dien je het telefoonnummer 14020 te bellen. Ik daag u uit om dat eens te proberen.

Onbereikbare instanties

Veel overheden maken er een sport van om zo onbereikbaar mogelijk te zijn, zo lijkt het. Van de grotere gemeenten is geen e-mailadres te vinden op het internet. En de meeste zitten, net als Amsterdam, achter een 14-nogwat nummer, waar veelal een meneer of mevrouw opneemt die het – ‘ja, ik vind het heel vervelend voor u’ – ook allemaal niet weet. Hetgeen hen overigens allemaal niet te verwijten valt, want het gaat vaak om specialistische vragen.

Zo heb ik wel eens – heel lang geleden alweer – via het nummer 14010 (Rotterdam) geprobeerd om een oud bestemmingsplan op te vragen. De dame aan de lijn vroeg aan mij waar ik wilde bouwen. Maar ik wilde helemaal niet bouwen. Ik wilde het hele bestemmingsplan hebben. Maar om welk adres gaat het dan? vroeg ze. Het ging niet om een adres, het ging me om het bestemmingsplan, dat ik met naam en jaartal van vaststelling wist te noemen. Ze herhaalde haar vraag: waar ik wilde gaan bouwen. Ik zei nog eens dat ik niet wilde bouwen, en toen beëindigde zij het gesprek. Sindsdien bel ik nooit meer naar 14-nogwat nummers.

Mijn weg gevonden

Inmiddels weet ik wel hoe ik oude bestemmingsplannen moet bemachtigen. En eenmaal verworven e-mailadressen sla ik goed op. Maar ik vraag me af hoe mensen die niet dagelijks met dit werk bezig zijn overeind blijven in de wereld van onbereikbare instanties.

En wat moeten zij nu de aangetekende postbezorging geen zekerheid meer biedt in Nederland?

Vragen en advies

Hebt u vragen over het recht? Neem dan contact met ons op:

Contact

Wij overleggen graag met u, praten graag over de ins and outs van uw situatie en geven u graag advies. Voor een kennismaking of eerste gesprek brengen wij geen kosten in rekening.

Willem Brakenhoff